آیا می دانید قبل از اینکه اسلام وارد ایران شود چیزی به اسم هفت سین وجود نداشت و بجای اون هفت شین رایج بود

این سفره در دوران باستان "هفت شین" (شهد ، شکر ، شیرینی ، شراب ، شببو ، شالین ، شبدر) بوده است اما در پی ممنوعیت شراب در ایران در قرن 3 هجری این هفت «سین» بود که جای هفت شین را گرفت ، در اصل هفت شین ثابت بود اما هفت سین تقریبآ هر چیزی که از نظر مردم خوش یمین باشد و با سین شروع شود می‌تواند باشد. این سفره اجزائی دیگر هم دارد مانند آینه که نماد نور و راستی است ، ماهی که نماد زندگی نیک بختی است ، شمع که نماینده آتش است ، گل که نماد دوستی است و کتاب که نماد دانائی است.

موبدان آدریان شوش در همان سال های اعراب هفت سین را جای گزین هفت شین کردند که هفت سین آنها عبارت بود از :

سبزه : نماد خرمی و نو زیستی

سرکه : جایگزین شراب و نماد شادی ( میوه درخت تاک در ایران میوه شادی خوانده میشد )

سمنو : نماد خیر و برکت

سیب : نماد مهر و مهرورزی

سیر : نگهبان سفره ( در اکثر فرهنگ های آریائی برای سیر نقش محافظت کننده از شر قائل بودند )

سماق : نماد مزه زندگی

سنجد : نماد حیات و بزر حیات

عود که امروزه در نوروز فراوان استفاده می‌شود در گذشته نماد ثروت خانواده بود که عود که از هند اورده شده است بسوزانند و بقیه اسپند می‌‌سوزاندند. امروزه بسیاری در این سفره سنبل ، سکه و ... نیز در این سفره دیده می‌شود که از آنجا که این سفره دیگر جنبه مذهبی ندارد هر کس به اختیار خود در آن آزاد است. این سفره بعضی آداب خاص نیز داشته است از جمله این که افراد باید با لباس آراسته بر سر سفره حاظر شده و اگر کسی اوموک (یک لنگه کفش به پا) داشت می‌‌گفتند وی تا آخر سال زندگیش لنگ میزند.

و بجای حاجی فیروز هم آتش افروز بود